Poema a los amigos

Hoy me manda Sara Cobos un pwp precioso que recoge un poema atribuido a J.L.Borges (parece que no es suyo, es bonito en caulquier caso), touché!! Creo que este poema recoge lo que en muchas ocasiones realizamos como coachs o compañeros de "un trocito de viaje" de nuestros coachees.

No es nuestro papel ser amigos, pero al fin y al cabo cómo uno puede acompañar a otra persona en sus dificultades y desafíos sin acogerlo, sin reconocer su individualidad, sus talentos, sin olvidar que cada uno debe llevar su carga pero que una mano tendida en momentos de desaliento es algo grande, que sólo tener a alguien con quién recordar mantenerse en el camino puede valer un mundo, que cada persona es una maravilla en si misma llena de infinitas posibilidades...

Nuestros cliente no nos contratan para ser sus amigos es verdad, pero uno tiene que amar el genero humano como a los amigos para dedicarse a esta tarea.

Un abrazo a todos.

Poema A Los Amigos +

From:
ToniPinies, 1 hour ago


Poema A Los Amigos +
View SlideShare presentation or Upload your own.



Facilitado por la Coach Sara Cobos


SlideShare Link


Mòdul IV Optimització de Resultats

MòDul Iv Optimització De Resultats
Ja hem donat un pas més en el programa de Desenvolupament de Comandaments que realiza Gestiomat. El taller que hem realitzat fa una setmana ha estat conduit per en Xavier Plana, els que el coneixeu ja sabeu que és molt bon professional y molt rigoròs. Ens ha facilitat una sessió per fer-nos reflexionar sobre quina és la millor estratègia per obtenir resultats òptims amb les persones del nostre equip.

Tal com vàrem compremetre'ns , deixem les diapositives al vostre abast. Gràcies de nou a tots per fer-nos confiança.

Toni









Presentació del mòdul nº 4 de la formación de desenvolupament de comandaments de Gestiomat. Sesión conduir a per X. Plana


SlideShare Link


Felicidad


Hola de nuevo, os pongo un enlace que no tiene desperdició, es el artículo de opinión que cada mes Alfons Cornella (gracias de nuevo por ese trabajo que estáis haciendo desde INFONOMIA) publica en la revista if. Reflexiona sobre si estamos en un final o en un principio de una nueva era. El cambio tan radical de los valores. De la inocencia como antídoto ante el cinismo...

La verdad, hace bastante tiempo que ya vamos por el mundo; creo que los que como yo estamos algo más cerca de los 40 que de los 30 estamos siendo testigos privilegiados (por que está pasando delante de nuestros ojos y podemos construir también ese marco) de un cambio extraodinario de valores y maneras de entender la vida, las relaciones, las prioridades, en fin ...todo.

Seguro que podéis encontrar referencias de la generación X, los Jasp, la generación Y, la Eisntein y un sinfín de explicaciones a cuál más elaborada y precisa de describir que las cosas han cambiado.

Es esto que Alfons nos pone sobre la mesa un debate interesante y me permito humildemente decir que necesario para todos: para unos que aún no se han dado cuenta de que las reglas estan cambiando (son aquellos que aprendieron que tenían que "hacer horas" para promocionar y trabajar muy duro y hoy ocupan puestos de responsabilidad en muchas compañías) y no conciben otra forma de hacer -hablan de poca cultura de trabajo-, para otros que no saben ver que todavía un nuevo modelo no se ha impuesto (estan orientados hacia el autodesarrollo, garantizar su empleabilidad, valoran el ocio y ser dueños de su tiempo, viven conectados), y para otros muchos que estamos bastante perplejos enmedio de una era irremediablemnte finiquitada y ante un nuevo escenario por definir del que todavía no sabemos qué esperar ni, seguramente más importante, como construir. Nos ha tocado vivir lo menos amable de los dos: hemos hecho horas (un montón eh??);-( y todavía no sabemos como funciona la wiki, ni que és un avatar, en fin.

Habla Alfons de la búsqueda de la felicidad (os confieso que me daba corte escribirlo por parececr ñoño pero al final es un tema de coherencia personal) como un derecho básico que todos tenemos y podemos perseguir. Os copio tal cual un reflexión muy interesante y positiva sobre el futuro Si los problemas del mundo son tantos, más podemos ser los que pensemos en cómo resolverlos. Si las ciudades se hacen insufribles, más sentido tiene idear ciudades vivibles. Si el trópico y su clima incierto se extienden por el mundo, hay que aprender a disfrutar de ello. Si Occidente y Oriente no se entienden, tenemos que soñar con el día en que alguien emerja para cambiar las conversaciones entre sus culturas. Si el crédito y sus hipotecas controlan nuestras vidas (vender tu futuro por un hoy falso), tenemos aún la opción de ilusionarnos por construir poco a poco desde nuestro esfuerzo diario (acabar con las hipotecas a través de una vida más sencilla, en un hoy con más sentido).

En este periodo incierto entre dos modelos y dos visiones podemos encontrarnos en una encrucijada: tender hacia el lado oscuro del modelo (consumir, tener más cosas, comprar más cachivaches electrónicos que te permitan llamar por videoconferencia al otro lado del mundo y luego no saber qué decir a tu vecino-amigo-pareja-hij@), o inventar un nuevo modelo con más sentido, más auténtico , no necesariamente más fácil pero si más de verdad y cercano al ser persona. Al final uno tiene que decidir.

Tendremos, como dice Alfons, que acelerar el futuro para empezar a encontrar caminos más definidos que nos faciliten seguir las pistas con mayor certeza. Mientras no llega este futuro deberemos cada uno, crear nuestra propia hoja de ruta, identificar cuáles son nuestros valores, qué és importante en un sentido último de nuestra existencia y cómo podemos prestar servicio a eso mientras salvamos cada uno nuestra propia realidad.

Quizás conocer qué nos conecta íntimamente a nuestro sentido de misión pueda ser un camino y entregarnos a eso sea una aventura que merece la pena explorar (te dejo un pequeño video que seguro ya has visto de "En busca de la felicidad").


Quizas sentir qué és la felicidad para nosotros pueda ser una manera de empeza a construir una vida con algo más de sentido (perdón por la presuposición). Quizas pararse y reflexionar, sea una manera sencilla y poderosa de empezar a hacer cambios.

Quizas todo esto no tenga sentido y pienses que al fin y al cabo a éste que escribe se le fué la cabeza una noche porque estaba cansado (tendrías razón en lo de cansado), puede que te rías y pienses que a la gente "se le va la pinza", y muchas cosas más. Sería una reflexión en parte cínica que te ayudaría despreciar estas líneas y seguir con tus cosas, que también está genial por supuesto ( es una cuestión de decidir).

Pero por mi parte creo que si vale la pena una parada en boxes; cuestionarse, ver qué es importante y como los pasos que das te llevan o te alejan de eso. Cómo cada uno vive de forma coherente con sus valores y si no es así y eso no le hace feliz, ¿qué puede hacer entonces?

Porque al fin y al cabo se trata de construir nuestro futuro, tu futuro; como decía Woody Allen "me interesa el futuro porqué es donde voy a pasar el resto de mi vida".

He pensado en reclutar personas dipuestas a hacer ese camino, el anuncio diría algo así:

"Se precisa personal dispuesto a brillar; cuanta más luz emitan, mejor para iluminar el camino a otros" . Interesados pónganse manos a la obra: aunque no sepan por dónde empezar hagan algo ya. La experiencia no sirve, si grandes dotes de ilusión, valentía y honestidad con un@ mismo. Se ofrece salud emocial más rica. Abstenerse velocistas, mejor corredores de fondo.

Un saludo.
Toni


La canción de las personas

Hoy he encontrado en http://eaprendirndoaaprender.blogspot.com/ una letra de una canción que nos contó Robert Dilts en La aventura del Héroe. La copio directamente :
La Canción de las Personas
“Cuando una mujer de cierta tribu de África
descubre que está embarazada, se va a la selva con otras mujeres
y juntas rezan y meditan hasta que aparece la “canción de la nueva criatura”.
Cuando nace el bebe, la comunidad se junta
y le cantan su canción.
Luego, cuando el niño comienza su educación,
el pueblo se junta y le cantan su canción.
Cuando se convierte en adulto, la gente se junta nuevamente y canta.
Cuando llega el momento de su casamiento la persona escucha su canción.
Finalmente, cuando su alma está por irse de este mundo,
la familia y los amigos se aproximan y,
al igual que en su nacimiento,
cantan su canción para acompañarlo en el “viaje”.
“En esta tribu de África hay otra ocasión en la cual se canta la canción.
Si en algún momento de su vida la persona comete un crimen
o un acto social aberrante, lo llevan al centro del poblado
y la gente de la comunidad forma un círculo a su alrededor.
Entonces le cantan su canción".
“La tribu reconoce que la corrección de las conductas
antisociales no es el castigo;
Es el amor y el afianzamiento de su verdadera identidad.
Cuando reconocemos nuestra propia canción
ya no tenemos deseos ni necesidad de perjudicar a nadie."
"Tus amigos conocen "tu canción"
Y la cantan cuando tu la olvidas.
Aquellos que te aman no pueden ser engañados por los errores que cometes o las oscuras imágenes que muestras a los demás.
Ellos recuerdan tu belleza cuando te sientes feo;
tu integridad cuando estás quebrado;
tu inocencia cuando te sientes culpable
y tu propósito cuando estás confuso.“


Gracias http://eaprendirndoaaprender.blogspot.com/ por este recordatorio.

Esto nos recuerda como en muchas ocasiones, la tarea "sólo" consiste en volver al centro de nosotros y dejar que desde ahí todo se organice. !Cuantas complicaciones por perder ese centro! ¿Tienes a alguien que cante tu canción cuando lo necesitas?
Mantente atent@.
Un abrazo

Retomar el camino

Hoy es primero de septiembre; por así decirlo es nuestra "vuelta al cole", retornar al camino que ya conocemos, a lo de siempre. Si bien cada vez es más habitual repartir las vacaciones, tradicionalmente agosto suele ser el mes de referencia del descanso estival. Playa, montaña, más lúdico, más cultural, mas radical, más (mejor) familiar..cada uno intenta aprovechar ese tiempo, cuando lo tiene, para dedicarlo a aquello que es importante.
Sucede que los días pasan y tenemos que volver a la dura(??) realidad. Hoy ya he oído más de 15 veces la expresión "síndrome postvacacional" y me he preguntado y he preguntado a personas cercanas si tenían eso y que pensaban que se debía.
He obtenido dos respuestas básicas:
La primera es : este trabajo no me gusta, no me aporta, sólo representa un sueldo para mi...Con lo que al final un@ termina bastante alienad@ y todo se hace cuesta arriba.
La segunda: Yo estoy bien y me gusta lo que hago, pero la organización en la que lo hago no me gusta por los motivos que sean (no me valoran ni a mi a las personas, pagan fatal, no se respeta a la gente, niegan las iniciativas, los directivos creen que esto es su cortijo... en fin seguro que todos conocéis alguna de estas organizaciones.
Empecemos por el final: para la segunda opción lo más práctico puede ser dejar esa organización; es verdad que existen organizaciones tóxicas y aunque pueda parecernos muy difícil desde nuestra realidad inmediata, podemos encontrar nuevas oportunidades si nos ponemos a ello; no digo que sea fácil, digo que es posible.
Para la primera opción, no existen respuestas fáciles. Según mi modesta opinión, creo que por encima de otras consideraciones sentir que uno hace aquello para lo que ha sido llamado es una de las componentes más importantes de la motivación humana, también creo que encontrar eso es todo un trabajo.
Por eso lanzamos desde aquí nuestro desafío / consejo:
- Busca qué es lo que te conecta, qué te hace sentir especialmente bien.
- Identifica en tu puesto de trabajo cómo puedes dar cumplimiento a eso
-opción b: identifica como puedes dar cumplimiento a lo que te hacer sentir bien y encuentra escenarios para darles cumplimiento (es fácil que no sean en entorno laboral, no importa)
- Encuentra algún aliad@: encuentra a alguien que también se mueva por eso, los equipos dan mucha fuerza.
- Fíjate un objetivo con eso: haz un mínimo de 2-3 veces a la semana lo que te "conecta".
Es como dicen los de Funky Business, poner la pirámide de Maslow al revés: primero busco lo que me hace feliz y luego busco comer; pero cuidado este proceso debemos hacerlo con suavidad puesto que todos tenemos un día a día que resolver, unas facturas que pagar, etc...pero también tenemos derecho a ser felices y a disfrutar con lo que hacemos.
Por eso retomar el camino; que no tiene que ver con volver al trabajo, tiene que ver con retomar aquello que nos conecta íntimamente y que un día, por mil motivos debimos dejar a un lado.
Feliz regreso.
Toni